ตอนที่ 1 "Ready to Fly"
เริ่มจากวันแรกที่สนามบิน ก็เพิ่งเข้าใจคำว่าจับปูใส่กระด้ง ทุลักทุเลพอสมควร คนก็แน่นมาก เนื่องจาก เด็กไป 1 คน มีคนมาส่งเฉลี่ยประมาณ 3 แล้วเที่ยวบินไปอังกฤษวันนั้น ก็เด็กทั้งลำ โปรอินเตอร์เอ็ดส่งเจ้าหน้าที่ประกบ 3 คนรวมเจ้าของออฟฟิศ (คุณอุ๊) เครื่องออก 1.30 น. แล้วแอร์ก็แจกข้าวเย็น (ตอนตีสองกว่าเนี่ยนะ)ชิมพอไม่ให้เสียใจ ปิดไฟแล้วหลับเป็นตายไปเลย
ก่อนจะลง แอร์แจ้งว่าอุณหภูมิ 6 องศาC ตอนเข้า ตม.ลุ้นมาก(ไม่รู้จะลุ้นทำไม)ปรากฎว่าวันนั้นเจ้าหน้าที่สนามบินบอกว่ามี student 4 กรุ๊ป ก็อำนวยความสะดวกให้ คุณอุ๊พูดคนเดียวแล้วผ่านโลด ลัดคิวให้ด้วย(มากับเด็กก็ดีอย่างเนี้ย)แบบว่าเสียแรงลุ้นไปเลย ออกมาข้างนอกเด็กบอกเย็นแต่ชิวชิว ป้าม่อนแยกไป Coventry มีคนมารับ
พวกเราแวะกลางทางที่จุดแวะพัก คนขับกล้ามใหญ่บอกว่าต้องพัก เพราะเป็นกฎหมาย ไม่ให้ขับต่อเนื่อง ต้องพัก 45 นาที เราก็แวะกิน เด็กผู้ชายกินเหมือนสูบเลย ตบท้ายด้วย คริสปี้ครีม ที่วางขายแบบไม่มีใครสนใจ บอกเจ้าคิมว่าเลี้ยงข้าว น้ำซื้อเอง เจ้าคิมเลยบอกว่า งั้นผมกินน้ำก๊อกก็ได้
เดินทางต่อมุ่งสู่ Stonehenge มรดกโลกที่เป็นที่กังขาจนถึงปัจจุบัน ว่า ใครทำ ทำทำไม ไปไง มาไง แล้วก็ดันอยู่กลางทุ่งนาเลี้ยงแกะ แม่เจ้า ลมกลางทุ่งเลี้ยงแกะ พวกเราออกจากสนามบินค่อนข้างช้า เลยไม่แวะเข้าไป เพราะแผนต้องถึง 2.30pm แต่กลายเป็น 4.00pm ไปแล้ว ถ้าดูอีก 1 ชม. เดี๋ยวถึงดึกไป
น้องเท็น น้องเล็กสุด แต่เข้ากับพี่ๆ เหมือนเป็นรุ่นเดียวกันเลย
สาวๆ โต้ลมหนาว เก็บภาพกันสนุกสนาน
ถ่ายหินก็ไม่ได้ เด็กๆ เลยหันไปถ่ายเจ้าแกะทั้งหลายที่อยู่รอบๆ กันแทน
เดินกลับมาที่จอดรถ เจอก้อนนี้ เด็กๆ บอกว่าก้อนนี้เขาคงลืมเอาไปไว้ด้วยกัน เราก็หยวนๆ ถือว่าเหมือนกันละกัน ยืนนานก็ไม่ไหว หนาวมาก ต้อนเด็กขึ้นรถ เจอฝนนิสนึง
พวกเราถึง Torquay 16.00 มี Host Family มารับแต่ละบ้าน
ช่วงเย็น ป้าเอ คุณอุ๊ ก็วิ่งจนครบทุกบ้าน แต่ละคนก็ดู happy ดี
เด็กผู้หญิง 4 คนได้ห้องใต้หลังคา เขาก็ชอบกันมาก
วันแรก จบลงด้วยดี วันพรุ่งนี้ เจ้าของบ้านแต่ละบ้านจะมาส่งเอง
รูปน้อยไปหน่อย ก็จะทำไงได้ แค่หันซ้ายหันขวา ก็งงแล้ว ไม่มีเวลาหยิบหล้อง (ที่แสนจะหนักหน่วง)เลย
ปล. ไม่เห็นมีใคร jet lag เลย เวลากินก็กิน นอนก็นอน ไม่เห็นเด็กบอกงง (หรือไปแอบงงแล้วไม่บอก)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น